Ubolewam nad faktem, iż po tak świetnie przygotowanej pierwszej części pojawiła znacznie słabsza część druga, natomiast część trzecia (a nawet nazywana szumnie przez autora pierwszą częścią trzeciego tomu!) to już naprawdę kompletnie granatem oderwany od rzeczywistości fragment rzekomej historii Władysława Warneńczyka. I proszę mnie źle nie zrozumieć, teorie ukryte czy spiskowe mogą naprawde wciągać i czytelnik wręcz żywi nadzieję, że tragiczna postać jednak przeżyła, że to jakiś Trójkąt Bermudzki Historii, że tak naprawdę było inaczej. Jednak to, co autor przedstawia w książce jest tak naciągane i grubymi nićmi szyte, że naprawdę lepiej byłoby użyć tych niek­onwe­ncjo­naln­ych treści w fikcyjno-przygodowej fabule. A już najbardziej (kolejny zresztą raz) bezczelny ruch autora to zwiększenie objętości książki poprzez ot tak dodanie sobie 250 stron kronik Jana Długosza, w podobnym tonie jak w przypadku drugiego tomu wileńskiego, który w lwiej części składał się z artykułów prasowych. Nic innego oprócz konieczności zrealizowania konkretnej liczby stron książki w umowie z wydawnictwem nie przychodzi mi do głowy kiedy usiłuję zrozumieć dlaczego książki o tak potencjalnie arcy-ciekawej treści zostały tak sztucznie i wręcz nieznośnie napompowane, a co najgorsze jest to oznaką kompletnego braku szacunku wobec czytelnika, ponieważ części druga i trzecia mogłyby zawierać spokojnie maksymalnie po 150 stron, ale zdaje się, że ego autora połechtane przez pochwały (słuszne!) dla tomu pierwszego, nie pozwoliły mu skutecznie przełożyć tego entuzjazmu na pozostałe tomy. Wielka szkoda.