Oto książka, w której Mateusz Pakuła przedstawia historię swego dziadka. Opowiada o tym, za jaki wybryk trafił do kieleckiej katowni, jak był tam traktowany i w jaki sposób udało mu się stamtąd wydostać. To do granic możliwości szczere wspomnienia. Bardzo, bardzo złe i smutne. Obok rodzinnych scen niezmiernie ważną rolę odgrywają tutaj realia czyli początek lat 50. Pakuła wiele mówi o historii, o polityce, o decyzjach podejmowanych przez ówczesne władze. Przywołuje te fakty w kontekście tego, co spotkało jemu najbliższą z osób. Ujął to wszystko w sposób bardzo dla siebie char­akte­ryst­yczn­y. W tej opowieści znaczącą rolę odgrywa jej forma. To podobnie jak w jego debiucie kompilacja prozy ze scenopisarstwem, a także czymś nieco na kształt pamiętnika, dziennika, bądź też kroniki. Mamy tu także do czynienia z bardzo bezpośrednim językiem, często brutalnym, lecz niewulgarnym. Ale po pierwszej lekturze tego autora już ten fakt nie powinien nikogo dziwić, co najwyżej może być dla niektórych trudno akceptowalny. Poza tym jest to jedna z tych książek, której treści nie można skwitować za pomocą jednego z dwóch prozaicznych słów z cyklu - podobała mi się lub nie podobała. I to jest jej istotą. „Skóra po dziadku” po prostu zwraca uwagę, sygnalizuje o bardzo ważkich dla nas sprawach, ale w niełatwy i nie dla wszystkich przystępny sposób. Myślę, że warto się z nią zapoznać…