Opowiadania i nie tylko opowiadania, bo znajdziemy tu wiersze, kwestionariusz, kalendarz czy list są krótkie i długie. Niektóre lepsze, niektóre trochę gorsze, a wśród nich lśniące perełki. Do moich ulubionych ze zbioru należą te baśniowe. "Śpiąca i wrzeciono" gdzie w jednej historii mogły się spotkać Śpiąca Królewna i bojowa Królewna Śnieżka w towarzystwie siedmiu krasnoludków; kojarząca mi się z baśnią Charlesa Perraulta "Wróżki" "Diamenty i perły: baśń". Wśród bohaterów możemy spotkać Sherlocka Holmesa, gdzie w opowiadaniu "Śmierć i miód" poznajemy powód, dla którego wielki detektyw na emeryturze zaczął hodować pszczoły, czy Doktora Who, który mierzy się z manipulacjami czasem w opowiadaniu "Godzina Nic". "Pomarańcza" zaskakuje nie tylko formą kwestionariusza. Szczególnie duże wrażenie, zrobiło na mnie opowiadanie "Prawda to jaskinia w czarnych górach" opowiadająca o podróży, zemście, tajemnicach i chciwości, nawiązująca do szkockich i irlandzkich legend. Ostatnie opowiadanie zamykające zbiór "Czarny pies" to wisienka na torcie, postacią jest tutaj Baldur "Cień" Moon znany z "Amerykańskich Bogów". • To tylko z niektórych "krótkich form i punktów zapalnych, tylko te które zrobiły na mnie największe wrażenie, pozostałe również są godne uwagi. Niektóre zapadły mi w pamięci bardziej inne mniej, nawet poezję, której fanem i znawcą nie jestem czytało się całkiem przyjemnie. • Drażliwe tematy, które porusza Gaiman nie są przerażające, ale mocno niepokojące. Autor ma unikalny talent i sprawia, że ciemność, która się w tych historiach znajduje, rośnie, by w końcu stać się przytłaczająca. Przedstawione historie mieszają codzienność z fantastyką, wchodzimy tu w świat baśni, pełno jest tajemnic i niedopowiedzeń, i właśnie te ostatnie drażnią czytelnika najbardziej, zmuszając do zastanowienia, pozostawiając nas "bladych, zdyszanych i wstrząśniętych". • "Drażliwe tematy. Krótkie formy i punkty zapalne" to bardzo dobra antologia, w której Neil Gaiman pokazuje swój kunszt pisarski. Uznajcie się za ostrzeżonych, tę antologię Neila Gaimana warto przeczytać. Pamiętajcie tylko o czających się Mroczakach • Marta Ciulis- Pyznar