Książka, choć objętościowo dosyć obszerna, ale fabularnie płynąca dosyć niespiesznie, zaskakująco w ogóle mnie nie nudziła. Przez ten pozorny zwyczajny opis życia, rzadkie dialogi są niezwykle trafne i zostają na długo w pamięci. Hitomi i Takeo mimo swojej dorosłości, są w dalszym ciągu dużymi, niezdarnymi i nieogarniętymi dziećmi. I choć czytelnik przewraca oczami na ich pokraczne próby komunikacji, w nielicznych momentach szczerości, wydają się bardziej autentyczni niż wielu ich rówieśników, a nawet starszych niż oni, choćby pani Masayo i tytułowy pan Nakano, który wcale główną postacią powieści nie jest, choć rozumiem, że jest niejako centrum fabuły i to wokół niego, choć nie o nim, toczy się historia. Pod koniec książki, moim zdaniem, tempo nieco się rozjeżdża, ale ostatni rozdział dobrze to rekompensuje. Zabawne, choć jakby się zastanowić może nie tak bardzo, w jak krótkim momencie i to najczęściej pod wpływem emocji, człowiek podejmuje tak ważne osobiste, życiowe decyzje, a jak potem ma całe życie na to żeby analizować je na czynniki pierwsze i robić sobie wyrzuty o tym co poszło nie tak, dlaczego poszło nie tak i co mógł zrobić inaczej lub co w ogóle mógł zrobić. Nic się nie zmienia.