Przede wszystkim polecam każdemu czytelnikowi zapoznanie się z pierwszym tomem cyklu z bohaterem Harrym Hole, czyli „Człowiek – nietoperz”. I czytanie książek w odpowiedniej kolejności. „Upiory” to dziewiąta część cyklu. Harry Hole przyjeżdża do Oslo, by rozwiązać prostą zagadkę kryminalną. Skąd takie zainteresowanie młodym zastrzelonym narkomanem, o którego śmierci sucho poinformowała kronika kryminalna? Dlaczego najlepszy wśród specjalistów od tropienia seryjnych morderców przybywa z drugiego końca świata, aby znaleźć zabójcę? Tego dowie się czytelnik z kart powieści, do której serdecznie zachęcam. Niestety nie mogę zdradzić szczegółów, ponieważ nawet na okładce wydania są bardzo oszczędne informacje. Chodzi o element zaskoczenia. Bardzo dobrym pomysłem, który jest zrealizowany w kryminałach skandynawskich to równolegle prowadzona narracja. • Powieść, mimo swych ponad czterystu stron, czyta się zaskakująco dobrze. Samym osobnikiem przyciągającym uwagę, jest niewątpliwie sam Harry Hole. Outsider, ale szlachetny człowiek (z problemami), meloman i pracoholik. Mimo pewnej jego ułomności, można czasami zrozumieć jego postępowanie w niektórych sprawach. Dużą zaletą są różnorodne plany, na których dzieje się akcja. Nesbo za każdym razem zaskakuje szczegółami i doskonale opowiedzianą historią. Z tego, co się zorientowałam, autor zawsze konsultuje się ze specjalistami (np. podczas opisu sposobu wydostania się spod lawiny w „Pancernym sercu”). Dlatego czytelnik ma przekonanie, że przedstawione wydarzenia są autentyczne (dla mnie jest to istotne, ponieważ osobiście nie lubię czytać, że główny bohater uratował się, ponieważ nagle nauczył się latać - typowe: zabili go i uciekł)... Renata Nalepa.