Książka okazała się dla mnie sporym zaskoczeniem. Spodziewałam się małego lekkiego zbioru z banalnymi przepisami japońskich potraw, niejako czasoumilacz pomiędzy poważniejszymi pozycjami książkowymi, ale nic bardziej mylnego. Bardzo ograniczona ilość fotografii i właściwie naukowa analiza kuchni japońskiej ze świetnym złożonym, niespiesznym wprowadzeniem w postaci rysu geograficznego, historycznego (z podziałem na poszczególne okresy japońskiej historii), opisem tradycji, zwyczajów i etykiety. Mało tego, na sam koniec książki czytelnik otrzymuje długą listę terminów z zakresu kultury żywieniowej Japonii po japońsku, zarówno w znakach kanji, jak i w formie zromanizowanej, a także imponującą notę bibliograficzną w porównaniu do gabarytów ksiązki. W czasach współczesnych, w dobie przeciążenia programami śniadaniowymi i kulinarnymi, gdzie właściwie książkę na tematy żywieniowe może napisać każdy, tematyka ta jawi się jako lekka, niewymagająca zaangażowania, pozbawiona głębi, a wręcz lekceważąco bagatelizowana. Ta książka, przypomina o tym, że kuchnia, jej historia i wpływ na cały naród i losy jednostki, ich wzajemna zależność to temat bardzo skomplikowany. To miła odmiana, takie merytoryczne podejście do kuchni japońskiej i kuchni w ogóle, a opisy historyczne i podróże etymologiczne autorki czyta się z prawdziwą przyjemnością. Jedyne minusy to skąpa ilość fotografii, niektóre odnośniki autorki do czasów współczesnych kiedy rozdział dotyczy konkretnego okresu historycznego - wiadomości jak najbardziej potrzebne, ale pojawiające się nie w tym miejscu, co trzeba, a także w niewielkiej ilości, ale jednak, literówki i błędy w tekście.