Zawsze szalenie trudno jest oceniać czy recenzować czyjeś zapiski, pamiętniki. Zwłaszcza, jeżeli te należały do młodej dziewczyny. Zostawiam zatem ocenę dobrą. Nie chcę oceniać stylu Rutki - nie o to chodzi. Jej zapiski są przejmujące, bo z każdym jej słowem o nadziei wiemy coś, z czego dziewczyna nie zdawała sobie sprawy - nie został jej nawet rok życia, już za parę miesięcy miała miała wraz ze swoim małym braciszkiem stać nago w komorze gazowej i powoli umierać. • Zachęcam do przeczytania zapisków Rutki, do refleksji. MY mamy szansę na to, żeby korzystać z życia tak, jak pragnęła robić tu Rutka. Nie zmarnujmy tego.