Victor Chmara spędza upalne lato na francuskiej prowincji, gdzie oddaje się melancholijnym rozmyślaniom i zapatrzeniom. Snuje się uliczkami pogranicznego miasteczka, łowi impresję, przygląda się sennej atmosferze wakacyjnego kurortu z jego hotelami, turystami i miejscową oprawą. Ma osiemnaście lat i z zaciekawieniem chłonie otaczające go widoki. Poznaje Yvonne, która obudzi w nim namiętność i fascynację, by z czasem stać się wspomnieniem, które wciąż będzie domagać się uwagi. Modiano piszę z poetyckim polotem, nadając swojej powieści specyficzny rodzaj smutku, za tym co minione, co bezpowrotnie zastygło w przeszłości. Jego książki to studia przypadków obcości, samotności i dezintegracji własnego „ja”, które musi się scalać z drobnych odprysków i kolejnych epizodów. „Willa triste” to powieść o rodzącym się uczuciu, witalności, która towarzyszy młodości, kiedy marzenia wydają się tak bliskie, że na wyciągnięcie ręki. Wreszcie to opowieść o przemijaniu, o niestrudzonym upływie czasu, który dotyka nas wszystkich i odmienia nasze losy przez swoje przypadki. To książka o pierwszych fascynacjach i gestach, które ważą więcej niż słowa, to rzecz o ludzkich przypadkach, których nie sposób do końca pojąć i zrozumieć. To książka o losie, o tym, że – jak chce Modiano – są: „takie tajemnicze istoty – zawsze te same – które trzymają straż na wszystkich rozstajach naszego życia”. I jakoś trwamy i jakoś w rzeczywistości jesteśmy.