Niczego nie żałuję:

• 

  grzegorz.drapala
  Legenda, jaka otaczała Edith Piaf do dziś wzbudza emocje. Krucha, mierząca 147 cm wzrostu postać wyśpiewująca niezapomniane przeboje, jak "Je ne regrette rien", "L'hymne a l'amour" czy "La vie en rose", mimo zmieniających się mód, nieprzerwanie fascynuje. W "Nie żałuję niczego" Oliviera Dahana usłyszeć można oryginalne nagrania słynnej artystki i to jest chyba największy atut filmu. • Życie Edith Piaf mogłoby stanowić materiał na kilka powieści. Wielki talent, ale także nieudane związki, słabe zdrowie, nałogi stanowiły przedmiot spekulacji i literackich analiz. Piaf była przykładem artystki, która w bardziej lub mniej świadomy sposób zacierała granice między życiem i sztuką. Edith Giovanni Gassion, bo takie było jej prawdziwe nazwisko, porzucona przez matkę, wychowana w nędzy przez ojca, który jako człowiek-guma pokazywał na ulicy swoje sztuczki i babkę prowadzącą dom publiczny, swoją karierę piosenkarki rozpoczynała na ulicy, wśród kloszardów, oddając zarobione ulicznymi występami pieniądze alfonsowi. Jako dziecko straciła wzrok i, jak twierdziła, odzyskała go prosząc o opiekę św. Teresę. Oglądamy małą dziewczynkę z opaską na oczach, prowadzoną za rękę przez prostytutkę zastępującą jej matkę. Za kilka lat świat zachwyci się tą niepozorną i jakże ekspresyjną postacią w czarnej sukience i jej wspaniałym głosem. • Mierzenie się z biografią sławnej osoby i jej wykreowanym wizerunkiem to zadanie niełatwe. Wybór faktów, jak również ich artystyczna interpretacja zawsze jest subiektywny i siłą rzeczy nie wszystkich zadowala. Tak dzieje się i w tym przypadku. "Nie żałuję niczego" nie jest wiernym zapisem życia piosenkarki. Reżyser Olivier Dahan podkreślał, że zauroczony postacią Piaf, chciał zrobić film o tym, co inspiruje artystę. Postanowił skoncentrować się na wybranych fragmentach jej biografii, podkreślając wpływ dzieciństwa na późniejszą karierę piosenkarki i skrupulatnie pomijając jej licznych kochanków. Na ekranie nie pojawi się Théo Sarapo, ostatni, młodszy o 27 lat mąż gwiazdy, który opiekował się nią aż do śmierci. Za to wyeksponowana jest postać Marcela Cerdana, boksera, w którym Edith zakochała się bez pamięci. Po jego tragicznej śmierci (zginął w katastrofie lotniczej) przeżyła załamanie, popadając w coraz większe uzależnienie od narkotyków. • Oglądamy Piaf, która czeka stęskniona na kochanka, za chwilę przynosi mu śniadanie do łóżka. Przemierza mieszkanie i widzi zafrasowane twarze przyjaciół, którzy mają jej coś do zakomunikowania. Za chwilę spadnie na nią tragiczna wiadomość. W kolejnym ujęciu Edith wchodzi na scenę. W filmie sporo jest tego rodzaju skrótów i przejść do kolejnego fragmentu opowieści. Reżyser swobodnie porusza się pomiędzy wybranymi wątkami, w taki sposób, by retrospekcje i przeskoki czasowe nie zakłócały odbioru filmu. Brak chronologii i dygresyjność podkreślają, że oglądamy jedynie skrawki z bogatej biografii słynnej artystki, w którą wcieliła się Marion Cotillard ("Taxi 2", "Dobry rok"). • Edith w jej wykonaniu nie przebiera w słowach, nie stroni od alkoholu i innych używek, hałaśliwie się śmieje. Schorowana, w wieku 48 lat wygląda jak staruszka i mdleje na scenie. Ale zaraz ponownie staje przed mikrofonem, bo uwielbienie publiczności i oklaski są dla niej wszystkim. Specjaliści od charakteryzacji postarali się, żeby jak najbardziej upodobnić Cotillard do pierwowzoru. Odmieniona i odpowiednio wystylizowana każdym gestem stara się przypominać piosenkarkę. Zewnętrznie wszystko jest bez zarzutu, szkoda tylko, że Olivier Dahan skupia się jedynie na kilku cechach gwiazdy, stąd jej portret wydaje się niepełny, a reżyserskie spojrzenie na osobowość artystki mało wnikliwe.

Brak wątków