Dziennik

Autor:
Jerzy Pilch (1952-2020)
Wydawcy:
Legimi (2016)
Wielka Litera (2012-2016)
IBUK Libra (2012)
Wydane w seriach:
Czytelnia Polska
Czytelnia Polska - Wielka Litera
ISBN:
978-83-63387-05-1, 978-83-63387-06-8
978-83-63387-08-2, 978-83-64142-85-7
Autotagi:
dokumenty elektroniczne
druk
e-booki
historia
książki
literatura faktu, eseje, publicystyka
Więcej informacji...
4.8 (4 głosy)

Jeden z najwybitniejszych i najpoczytniejszych współczesnych pisarzy polskich ujawnia wreszcie pełny zapis swojego dziennika, który prowadził przez ostatnie lata (w dużych fragmentach publikował go w „Przekroju“). Znany z brawurowo poprowadzonych powieści, zachwycający jako autor dramatów i scenariuszy, powszechnie czytany jako felietonista, tym razem pokazuje się nam jako memuarysta w sensie ścisłym. To nie zapiski z błahej codzienności, nie spis chorób i dolegliwości (choć znajdziemy zapis z poczekalni do neurologa), nie zestawienia wyróżnień i odznaczeń. Nie ma tu męczących i wydumanych autoanaliz i nieustającego narzekania na świat i bliźnich, co często można spotkać w ostatnio publikowanych dziennikach znanych pisarzy. Oczywiście są codzienne marszruty Hożą i Kruczą do placu Trzech Krzyży, jest lektura gazet, są zapisy spotkań z czytelnikami czy przyjaciółmi (nawet niepozornym wydarzeniom Pilch umie przydać głębi: “Rok po narodzeniu Chrystusa tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty i drugi, fantastyczny majowy upał nie tyle na rynku, co na Kanoniczej; z Hanulą, Pawłem Huelle i Antkiem Liberą taszczyliśmy jakieś z heroizmem, bo z pensji w „Tygodniku Powszechnym” kupione, opakowania paluszków i butelek wina, życie było wieczne”). „Dziennik“ Pilcha czyta się jak jego powieści. To narracja, w której znajdziemy Adama Małysza i lekturę Biblii, „Avatara“ i Joyce‘a, matkę i ojca, Kraków i Warszawę, katolików i ewangelików, w końcu, rzecz jasna, piłkę nożną. Znajdziemy tu też szczere sprostowania narastających latami wokół autora nieporozumień: “Całymi latami marzyłem o byciu literackim urzędnikiem, a przyrosła mi cyganeryjna gęba lekkoducha, bankietowicza i Bóg wie kogo”. Są w “Dzienniku” takie rozbrajające wyznania jak to: “Ja wiem, że prawdziwy kibic stoi przy swoim klubie bez względu na wszystko. Dochodzę jednak do wniosku, że upór stania przy Cracovii jest uporem debila. Za stary jestem na być może szlachetne, ale psychiatryczne wytrwałości.” Jak zwykle u Pilcha – świeże, zadziorne i odważne spojrzenie na świat, ironia, dystans ale i gorące, bezkompromisowe zaangażowanie, kwestie dnia dzisiejszego i kwestie ostateczne. I jak zwykle u Pilcha – zniewalająca przyjemność czytania. '
Więcej...
Wypożycz w krakowskiej bibliotece
Dostęp online
Brak zasobów elektronicznych
dla wybranego dzieła.
Dodaj link
Recenzje
  • Nie mogłam się oprzeć. Na początek smaczek dla polonistów: Ach młodość! Co to jest młodość? To jest stan, w którym człowiek jest pewien, że rozumie Wittgensteina. Osobiście należę do grupy tych absolwentów filologii polskiej, którzy z całego Wittgensteina znają tylko jedno stwierdzenie: granice twojego języka są granicami twojego świata. Jak widać nie przeczytane książki też wyznaczają człowiekowi granice. Niemniej zawsze można choć trochę nadrobić zaległości i spróbować zrozumieć Pilcha. No, ale nie róbmy autorowi złego PR-u – „Dziennik” nie jest polonistyczną lekturą! • Pełny tekst recenzji w Wannie: [Link] • Warto do niej wskoczyć z Pilchem ;-) • Katarzyna Nowicka • BPMiG w Zagórowie
    +2 trafna
  • Pilcha uwielbiam. Przyjemność w czystej postaci.
  • Jak to zwykle ze mną bywa, udałam się do biblioteki z zamiarem znalezienia czegoś co mnie zadziwi. Autorów z mojej stałej rubryki „lubię, kocham, szanuję, do końca życia czytuję” miałam już z deczka dość, bo w końcu ile można ganiać w koło Macieja? Dlatego też, myślę sobie pomału, acz konsekwentnie: może coś krajowego? Po co podróżować po całym świecie, Ameryka ostatnio zawiodła, Chiny z lekka się znudziły, trzeba zastosować się do hasła „dobre, bo polskie”. Na stoliku, gdzie leżą jeszcze niepoukładane księgi, mój sokoli wzrok kreta wypatrzył grube tomisko. Na okładce facet, co to łypie raczej nieprzychylnie (z treści dowiadujemy się dlaczego). Jako osoba skryta mówię do siebie, bynajmniej nie szeptem (a potem się dziwić, że ludzie dziwnie na mnie patrzą): czemu by nie? Twarz może nie zachęca, ale ileż można gładkie lico wampirzych Edwardów czy innych wróżek znosić? Wzięłam, raz kozie śmierć. I dobrze zrobiłam, bo takiego ubawu, zadumy wszelakiej i radości z czytania od czasów dawnych nie miałam. • Jako, że to dziennik logicznym wywodem jest, iż nasz narrator to sam Jerzy Pilch (którego nawiasem mówiąc nazwisko ciągle przeinaczam, nie wiedząc czemu na Plich). Persona dotąd mi nie znana, co za pewne wielu uzna za hańbę raniącą. Na szczęście strata została wyrównana, kolejną (choć dużo mniejszą) książkę autora nabyłam, ale o tym już niebawem. Pisarz osobą w polskim światku kulturalnym, jest znaną między innymi za sprawą licznych powieści, dramatów, scenariuszy oraz pracy dziennikarskiej w wielu poczytnych magazynach. Felietonista, dzięki „Dziennikowi” doszło mu nowe zaszczytne miano: memuarysta. • Książka obejmuje dwa ważne dla historii naszego narodu lata: 2010 z powodów wiadomych i 2011 (zdałam maturę), plus wspomnienia autora z czasów gdy berbeciem i studencikiem mógł się mienić. Ponoć sporą część tekstów zamieszczonych w tejże pozycji możemy odnaleźć w „Przekroju”. Ja szacownej gazetki nie czytam, więc ani mnie to grzeje, ani ziębi, ale Ci którzy po nią sięgają zapewne nie raz na nazwisko Pilch trafili. Nawet w podręczniku do języka polskiego dla szkół średnich, zbudowanego na nowej podstawie programowej, został umieszczony fragment „Dziennika” – to akurat może was zniechęcić, ale przeglądając książkę młodszego z przedstawicieli mojego rodu, natrafiłam przez przypadek na kawałek tejże pozycji, wiec uznałam, że nie ma co – pochwalę się swoim zmysłem detektywa. • Nie będę wam streszczać zawartych w książce finezyjnych wypowiedzi, pełnej ciepła, dużej dawki sentymentu za utraconą młodością, który jest z kolei przykryty grubą pierzyną ironii, sprawiającej, że śmiałam się w głos podczas lektury. • Sami możecie zobaczyć, że o katastrofie smoleńskiej wcale nie trzeba pisać z namaszczeniem okraszonym dzie­sięc­ioto­mowy­mi teoriami spiskowymi – a autor mógłby, czemu by nie, w końcu też doznał straty, niepowetowanej wręcz, za sprawą tej tragedii. Nie trzeba też męczyć się polityką, krzyżowymi powstańcami i innymi tematami, które nawet dwudziestolatkę mogą doprowadzić do siwizny. Oprócz piłki nożnej. To już autora świętość wrodzona – nawet, jak chciał i już mocne postanowienie odprawy dla szlachetnego sportu wypracował, nie podołał. W tym temacie szczerze go rozumiem, bo sama piłkę bardzo lubię, tylko w naszym wydaniu oglądać nie mogę, bo trzy reakcje w ten czas walczą we mnie ze sobą: śmiać się, płakać – krzyczeć – kopać (dokładnie w takiej kolejności), czy serdecznie wypiąć cztery litery. Ze względu na to drugie mam zabronione przez rodzinę i światek mój cały oglądanie meczy. Tak, jakoś da się to przeżyć, bo w sumie żałować nie ma czego. Od Euro nie biorę. Oby tak dalej, autorowi też polecam odwyk piłkarski. • W delikatny sposób Pilch daje prztyczka moherowskiemu katolicyzmowi, potrzebie bycia uznawanym za ciągle bitego i sponiewieranego męczennika narodu. Wiele gorzkiej prawdy możemy w tych momentach dojrzeć, choć nie powiem, że się wtedy człowiek nie uśmiecha w duchu – pisarz w sumie wszystko potrafi przekazać, tak że trudno się nie śmiać, choć temat ciężki, jak waleń. Przy tym nie męczy nas morałami, zamiast tego z jajem pokazuje co mu na wątrobie leży. • Najbardziej lubiłam, gdy autor wspomnieniami powracał do rodzimej Wisły, która z tego co widzę teraz, często przewija się w jego twórczości. Jest w tym jakaś nieuchwytna nutka, melodia niemal tęsknoty okraszonej z lekka goryczą, cichym uśmiechem, który sprawił, że i mi się za domem zatęskniło. • Co tu dużo gadać, pisarz w pełni wyrazistym tonem, stylem felietonowym, jak sam mówi daje nam pożywkę dla serca, umysłu i duszy nawet. Ci co lubią pomęczyć się nad moimi wpisami wiedzą, jak kocham plastyczny język, który niemal z filmową precyzją oddaje nam dany obraz – tutaj to znalazłam nie raz, nie dwa, a za każdym pochyleniem się nad książką. Czy to w mieszkaniu autora, czy to na warszawskich, krakowskich czy wiślańskich ulicach, czułam się, jakbym szła obok młodego i starego Pilcha. Piszę starego, bo jakby nie było swoje latka ma, na koncie mnóstwo publikacji, pojawiającą się notorycznie sklerozę… ale patrząc na to, jak tworzy i przemawia do swojego czytelnika, widać, że młodość jeszcze ciągnie go za kurtkę, nie pozwalając tak do końca osiąść na mieliźnie. • Dlatego Jerzy Pilch (znowu bym się pomyliła) również do rubryki wybrańców trafił, co prowadzi do tego, że zapewne szybko pojawi się wpis o kolejnej jego książce – parę upatrzonych i potajemnie sprowadzonych już mam. • „Dziennik” polecam wszystkim bez wyjątku – czy kobieta, czy mężczyzna, szczyl bądź staruszek ze sztuczną szczęką – czytajcie, coś dla siebie na pewno znajdziecie.
Dyskusje

Brak wątków

Przejdź do forum
Nikt jeszcze nie obserwuje nowych recenzji tego dzieła.
Opis
Autor:Jerzy Pilch (1952-2020)
Lektor:Krzysztof Gosztyła
Wydawcy:Legimi (2016) Wielka Litera (2012-2016) IBUK Libra (2012)
Serie wydawnicze:Czytelnia Polska Czytelnia Polska - Wielka Litera
ISBN:978-83-63387-05-1 978-83-63387-06-8 978-83-63387-08-2 978-83-64142-85-7
Autotagi:audiobooki CD dokumenty elektroniczne druk e-booki elementy biograficzne epika historia książki literatura literatura faktu, eseje, publicystyka literatura piękna MP3 nagrania pamiętniki zasoby elektroniczne
Powyżej zostały przedstawione dane zebrane automatycznie z treści 7 rekordów bibliograficznych, pochodzących
z bibliotek lub od wydawców. Nie należy ich traktować jako opisu jednego konkretnego wydania lub przedmiotu.
Okładki
Kliknij na okładkę żeby zobaczyć powiększenie lub dodać ją na regał.
KrakowCzyta.pl to portal, którego sercem jest olbrzymi katalog biblioteczny, zawierający setki tysięcy książek zgromadzonych w krakowskich bibliotekach miejskich. To miejsce promocji wydarzeń literackich i integracji społeczności skupionej wokół działań czytelniczych. Miejsce, w którym możemy szukać, rezerwować, recenzować, polecać i oceniać książki.

To społeczność ludzi, którzy kochają czytać i dyskutować o literaturze.
W hali odlotów Międ­zyna­rodo­wego­ Portu Lotniczego im. Jana Pawła II Kraków-Balice został uruchomiony biblioteczny regał – Airport Library! To kolejny wspólny projekt z Centrum Edukacji Lotniczej (CEL) Kraków Airport! Airport Library, czyli Odlotowa Biblioteka to bezpłatny samoobsługowy regał, z którego mogą korzystać pasażerowie oczekujący na lot. Można znaleźć na nim książki dla dzieci oraz dorosłych w wersji polskiej oraz obcojęzycznej. Udostępnione dzieła należy odłożyć na półki biblioteczki przed odlotem. • Książki na ten cel przekazała Biblioteka Kraków oraz krakowskie konsulaty, współpracujące z Instytutem Kultury Willa Decjusza nad Wielokulturową Biblioteką dla krakowian. • Konsulaty, które przekazały książki na regał Airport Library: Konsulat Generalny Węgier w Krakowie, Konsulat Generalny Republiki Federalnej Niemiec w Krakowie, Konsulat Republiki Indonezji w Krakowie, Konsulat Generalny USA w Krakowie, Konsulat Generalny Republiki Słowackiej w Krakowie oraz Konsulat Królestwa Hiszpanii w Krakowie. • Airport Library to kolejny wspólny projekt Centrum Edukacji Lotniczej (CEL) Kraków Airport i Biblioteki Kraków. Obie instytucje rozpoczęły współpracę w maju 2022 roku, podczas Święta Rodziny Krakowskiej. W czerwcu w CEL została otworzona stała biblioteczka o tematyce podróżniczej „Odlotowa biblioteka” działająca na zasadzie book­cros­sing­owej­. Od lipca w filiach Biblioteki Kraków rozp­owsz­echn­iane­ są egzemplarze kwartalnika „Airside” wydawanego przez CEL Kraków Airport.
foo