Ciemno, prawie noc

• 

  pyznarm
  Powieść kryminalna, baśń, powieść psychologiczna, a to wszystko utrzymane w konwencji horroru. Obraz Wałbrzycha, który kreśli autorka w swojej powieści przeraża, to "kraina, gdzie noce są czarniejsze, a zima przychodzi już w listopadzie", a "lodowaty deszcz pada z taką zaciekłością, że wydaje się nierealny niczym filmowa scenografia". Wałbrzych zły, który skupia wszelkie patologie, traumy i strachy nękające Polskę. • Główna bohaterka niczym Alicja z Krainy Czarów wpada do wałbrzyskiej króliczej nory, jednak ta z bajkową krainą nie ma nic wspólnego. Tu wszędzie czai się zło, które ma swoje korzenie w dalekiej przeszłości. Ziemia pod legendarnym zamkiem Książ, która nie tylko skrywa legendarne skarby, ale również mogiły tysięcy ofiar ludobójstwa nazistów i armii czerwonej. • Miasto to nie tylko strachy wojenne, ale skondensowane i skoncentrowane wszelkie możliwe patologie społeczne: przemoc wobec dzieci, zwierząt, kazirodztwo, pedofilia, agresja, ksenofobia, fanatyzm zarówno religijny jak i antyreligijny. To codzienne zło wylewa się zewsząd i jest wszechobecne. • To co najbardziej boli to, spirala zła. Skrzywdzeni krzywdzą kolejnych, ofiary stają się katami, a to cierpienie rozprzestrzenia się jak zakaźna choroba. • Czy jest sposób by przerwać ten łańcuch cierpienia i krzywd? Odpowiedź jaką daje Alicja jest pozornie bardzo prosta: "trzeba zapobiegać okrucieństwu i robić swoje najlepiej, jak się da". Dobro musi pokonać rozprzestrzeniające się zło. W powieści te dwie strony uosabiają kotojady (zło) oraz kociary (dobro), będące symbolem prostych odruchów dobra i empatii. • Marta Ciulis- Pyznar
• 

  Kraków ŚBP
  „Bóg tkwi w szczegółach, a diabeł jest wszędzie”. • Warto to zapamiętać, gdy sięga się po powieść Joanny Bator. • Książka jest mroczna, wstrząsająca, powszednia ... i bardzo ludzka, bardzo codzienna. Jest napisana bardzo dobrym, żywym językiem, co utwierdza w przekonaniu, że nagroda dla p. Bator była najlepszym wyborem. • Powieść nie jest do końca kryminałem, jak można by się spodziewać. Nie jest też powieścią psychologiczną... Oczywiście można ją rozpatrywać w tych kategoriach, ale warto skupić się na ważnym wątku. Mianowicie na „pamięci”. Ludzka pamięć jest zawodna. Czasami szczegóły wydarzeń teraźniejszych przypominają pewne wydarzenia z przeszłości, czasami sny, a najczęściej przypominamy sobie np. dzieciństwo pro prostu rozmawiając z bliskimi lub dawnymi znajomymi. • Nie chcę zdradzać fabuły, ale pewien zabieg literacki jest ważny. Chodzi o zapis czatu internetowego... Kto się nie spotkał z jawną nienawiścią w internecie, ten może tego nie zrozumieć. Kiedyś niedowartościowani wylewali swoje żale na ławkach lub murach wypisując bluzgi (lub zgłaszając donosy na sąsiadów). Teraz każdy może to zrobić pod artykułem lub postem on-line. Takie czasy ... • Sam opis miasta jest ciekawy i społeczności Wałbrzycha. Historia zamku Książ i jego mieszkańcach, kopalń... Warto zwrócić na nie uwagę podczas lektury. • Cała powieść moim zdaniem jest jednocześnie wstrząsająca i prześmiewcza. Bohaterka precyzuje swoje opinie na temat ludności i wydarzeń „na prowincji”, patrząc z punktu widzenia osoby, która ma rozszerzoną perspektywę przez wieloletnie podróże po świecie. A jak wiadomo „podróże kształcą”. • Bardzo, bardzo dobrze się czyta. Warto polecić znajomym, którzy lubią dobrą powieść. Poza tym warto poznać serię wydawniczą "Archipelagi"rnal
• 

  iwonaga0307
  Tak, jestem pod ogromnym wrażeniem, książka niezwykła, podobnie jak poprzednie. Znajduję tu wzsystko dzięki czemu wysoko oceniam pozycję i z ogromną przyjemnością czytam: to przede wszystkim emocje, wszelkie, nietuzinkowi bohaterowie, niecodzienne historie, trochę sensacji i super klimat, taki trochę magiczny, nieziemski, a czasem do granic obrzydliwy.Niestety, mi nie pasowały "bluzgi" i to jedyny minus.
• 

  Olesno OBP
  „Ciemno wszędzie, głucho wszędzie, co to będzie, co to będzie...”. Ta Mickiewiczowska fraza jak najbardziej przystaje do klimatu powieści zatytułowanej „Ciemno, prawie noc” współczesnej pisarki polskiej Joanny Bator. • Główna bohaterka utworu, Alicja Tabor jedzie do rodzinnego Wałbrzycha, by zebrać materiał do reportażu prasowego o zaginionych dzieciach, i przychodzą do niej... duchy. Ojca, matki, siostry... Nie dosłownie - co prawda - jednak bliscy reporterki ożywają. Dom rodzinny i miasto dzieciństwa niewidziane od piętnastu lat sprzyjają przywoływaniu przeszłości. Pamięć ożywia dawno wyparte obrazy, które trzeba „oswoić”, zrozumieć, zaakceptować. Trudna, choć nieuświadamiana przez dziecko, sytuacja rodzinna głównej bohaterki to jeden z wątków powieści. Traumatyczne przeżycia dotyczące choroby psychicznej matki, postawy ojca uciekającego od życia w poszukiwanie skarbu księżnej Daisy, wreszcie samobójczej śmierci siostry wywierają niezatarte piętno na stosunku Alicji do otaczającego świata i jej w nim miejsca. W tym znaczeniu powieść Bator to powieść rozrachunkowa z przeszłością. A ta, odkrywana fragmentarycznie, niesie element oczekiwania i niespodzianki, jej drastyczne szczegóły wywołują nastrój grozy. Jak w dramacie Mickiewicza. ... • Ciąg dalszy recenzji: [Link]

Brak wątków