27 śmierci Toby'ego Obeda

• 

  na_czyta
  To jeden z lepszych reportaży jakie czytałam, a mnie na prawdę ciężko się do nich przekonać. • Do „27 śmierci…” podeszłam bez żadnych oczekiwań, szczególnie, że sięgnęłam po nią kilka miesięcy temu, kiedy o sprawie płonących w Kanadzie kościołów nie było jeszcze tak głośno jak teraz. Nie czytałam też wcześniej żadnych opisów, polegając jedynie na ciekawej okładce i nagrodach przyznanych tej pozycji. A to co znalazłam w środku tej historii uświadomiło mnie, ze i tak nie mogłabym się wcześniej na nią psychicznie przygotować. Bo jak przygotować się na coś, co jest tak bardzo niezrozumiałe i niewiarygodne? A co gorsze, jest to reportaż a nie fikcja. • Przez kilkadziesiąt rozdziałów autorka zabiera nas w podróż do Kanady, gdzie rozmawiając z wieloma osobami przybliża nam problem wykorzenienia rdzennych mieszkańców Kanady poprzez nie tylko zajmowanie ich ziem, ale przede wszystkim narzucanie im własnej kultury, religii i przekonań. Odbieranie dzieci rodzicom, zamykanie ich w szkołach, gdzie każdego dnia znosiły tortury, odbieranie im kawałek po kawałku własnej tożsamości a na koniec przedstawienie tez drugiej strony medalu - zła zakorzenionego w tych osobach - to tylko mały i płaski wyrywek tego, co znajdziemy w tej książce. • Mimo ciężkiego tematu, a właściwie to właśnie tym bardziej przez niego- polecam tę książkę każdemu, nawet jeśli wcześniej tak jak ja, nie był przekonany do literatury faktu/ reportażu..
• 

  AgataL
  Dobry, przekrojowy reportaż. Traktuje przedstawiony problem w sposób całościowy i wielowątkowy. Jest to po części studium krzywdy – mamy tu próbę zbadania jej przyczyn, a także jej skutków. Chyba właśnie te długofalowe skutki są tak wstrząsające. Jest też próba odpowiedzi na pytanie jak przerwać ten łańcuch krzywd. Opisane sytuacje mają miejsce w Kanadzie, pewne wskazane mechanizmy cechuje jednak uniwersalizm. Niesprawiedliwe jest sprowadzanie tematyki tej książki do kwestii działań Kościoła katolickiego, ukazuje się tu szerszy problem, co autorka pokazała, przytaczając dane i statystyki. Warto tu podkreślić, że autorka zadała sobie trud odszukania i zapoznania się z obszernymi materiałami źródłowymi (w tym raporty i akta sądowe) zawierającymi drastyczne relacje, reportaż ten jest dobrze udokumentowany, w znacznej mierze odsyła do materiałów dostępnych online. Tematyka jest w istocie trudna i przytłaczająca, jednak autorce udało się uniknąć nadmiernego epatowania drastycznymi opisami. Zdecydowanie warto przeczytać. Jeśli już się na to zdecydujemy, warto przejść przez cały tekst – chociażby przez szacunek dla ofiar opisanego systemu, bo te dzieci nie mogły po prostu odłożyć książki w dowolnym momencie, aby przerwać swój dramat.
• 

  m4161
  Nie wytrzymałam nawet do połowy,bardzo współczując na początku im dalej tym historia wydała mi się grubo naciągana jakby politycznie zmanipulowana a wynurzenia Toby'ego przerysowane, bardzo ciężka, przygnębiająca, niska energia. Obecnie na topie (wiadomo że Indiańskie dzieci mogły umrzeć masowo na pomór typu odra, ospa niższa odporność ale niby pomordowane masowo przez duchownych katolickich itp.itd.).

  0 nieprawdziwa
• 

  krystyna.matraszek
  Każdy kraj ma swój problem i musi się z nim uporać. Czyta się świetnie!

Brak wątków