Osiołkiem

Narracja Stasiuka jest jak rzeka, tak właśnie jak rzeka, wijąca się meandrami przez ten płaski jak patelnia kraj marzący o niebotycznych szczytach. Jego słowa snują się leniwie po kolejnych kartkach i jeśli chcesz wskakujesz w nie i pławisz się w ich leniwym nurcie. Dzięki tym słowom możemy dostrzec skaliste wyspy naszych narodowych wad i rosnące na nich drzewa rodzące gorzkie owoce naszych przeszłych uczynków. Taka kąpiel oczyszcza ale i wywołuje swędzenie w duszy, może dlatego tak wielu ludzi Stasiuk wkurza. Za pomocą swych prostych słów pokazuje bez zbędnych ceregieli że ta "od morza do morza" to po prostu iluzja. Że tzw "Europa" jest gdzieś tam... że Słowianie za kogokolwiek by się nie przebrali, zawsze będą ze wschodu. Że powinniśmy żyć tu i teraz i cieszyć się z życia jakie nam dano, bo przecież całkiem blisko są tacy co mają gorzej. I może pisać o samochodach, stepach, korupcji i owcach a gdzieś tam w głębi jego tekstów, zawsze chodzi o tę zahukaną a jednocześnie megalomańską, wiecznie rozdartą polską duszyczkę. Stasiuk to chyba najbardziej poetycki polski prozaik, jego słowa choć zdają się leniwe, wlewają się do serca z siłą wodospadu.