Zwycięstwo prowokacji

„Tylko prawda jest ciekawa” – to credo całej pisarskiej twórczości Mackiewicza. „Zwycięstwo prowokacji” jest prawdą. Prawdą o kłamstwie. Bolesną prawdą o konformizmie i skarłowaceniu intelektualnym, o zakłamaniu elit, o sowieckiej i PRL-owskiej manipulacji, przy pomocy której usiłowano przez lata rozbić, skompromitować i przekupić polskie powojenne środowiska emigracyjne na Zachodzie. Jakże często skutecznie. Żelazna logika i oparta na faktach argumentacja Mackiewicza nie zostawia suchej nitki na tych filosowieckich środowiskach zachodnich, które już Lenin określał mianem „użytecznych idiotów”. Autor rozkłada na czynniki pierwsze propagandowe mechanizmy i wizję świata narzucaną Zachodowi przez sowietów, sięga do historycznych korzeni bolszewickiej manipulacji i obala mity na ich temat pokutujące w zachodnim, ale i polskim myśleniu. Analizuje też mechanizmy zniewolenia przez komunistów części intelektualnych środowisk katolickich w Polsce, które doprowadziły do zaakceptowania, a nawet haniebnego wspierania przez nie czerwonego reżimu. Nonkonformizm Mackiewicza jest piękny, gdyż nie uznaje a priori żadnych autorytetów, w imię których należałoby rezygnować z prawdy lub naginać tę prawdę dla jakichś „wyższych konieczności”. Nie uznaje też żadnego myślowego mainstreamu, który w środowisku polskiej emigracji przybierał często postać tzw. „polrealizmu”.