Pozwólcie nam krzyczeć

"Pozwólcie nam krzyczeć" to pozornie tylko jedna z wielu dramatycznych historii warszawskiej dziewczyny wywiezionej na roboty do Niemiec. Ale myliłby się ktoś, kto by sądził, że ogranicza się ona do martyrologii polskiej. Autorka ukazuje w okrutnym zwierciadle wiele postaci, zarówno cudzoziemców, będących na robotach, jak i Niemców. Umie obserwować i swoje obserwacje oddać w niepowtarzalnych portretach, z których każdy jest wiernym szkicem psychologicznym. Ma nadto talent budowania sytuacji naładowanych wielkim napięciem uczuciowym, umie tworzyć jakąś swoistą sensację emocjonalną, która sprawia, że czytelnik, który raz rozpocznie lekturę tej książki, z trudem się od niej odrywa. Niektóre z epizodów są same w sobie skończonymi dramatami, godnymi sztuki scenicznej. Dość dla przykładu wymienić takie zdarzenia, jak tragiczna próba ucieczki lekarza Niemca z żoną Żydówką i małym synem w obliczu zagrożenia Oświęcimiem. Jak samobójstwo małomiasteczkowego niemieckiego listonosza, który nie mógł już unieść ciężaru nieszcześć, jakie przynosiła jego torba z każdą pocztą, owego "ładunku żałoby i łez". Jak tragiczne spotkanie tęskniącej, ale szlachetnej Niemki z wracającym z Polski mężem, który przywiózł jej sukienki "po Żydach". Jak wiele, wiele innych, codziennych w czasie tej okrutnej wojny, a wstrząsających zdarzeń.