Klaudyna z Działyńskich Potocka

Klaudyna urodziła się 27 sierpnia 1801 roku w Kórniku, jako córka Ksawerego i Justyny z Dzieduszyckich. Początkowo nauki pobierała pod okiem domowych guwernantek w rodzinnym Konarzewie. Po 1820 roku uzupełniała swe wykształcenie w Paryżu. W 1825 roku wyszła za mąż za Bernarda Potockiego, syna znanego pisarza i podróżnika Jana.Na wieść o wybuchu powstania listopadowego udała się z Wielkopolski do Warszawy. Tam wespół z Klementyną z Tańskich Hoffmanową i Emilią Szczaniecką zajęły się opieką nad rannymi żołnierzami i inwalidami wracającymi z powstania. Pracowała w szpitalach, zakładała lazarety, należała do grona założycielek Związku Patriotycznego Dobroczynności Pań Polskich. W październiku 1831 roku opuściła kraj, aby udać się do Drezna, gdzie założyła Komitet Dobroczynności Dam Polskich, otaczający swą opieką udających się na emigrację. Na pomoc dla emigrantów ofiarowała wszystkie swoje klejnoty. Organizowała koncerty i wieczory literackie, na których zbierała datki na wsparcie udających się do Francji Polaków. Gośćmi na jej wieczorach byli: Fryderyk Chopin, Ignacy Domeyko, Adam Mickiewicz, Wincenty Pol, Stefan Garczyński i inni. W 1833 roku przeniosła się do Genewy w celu organizowania pomocy dla znajdujących się w trudnym położeniu materialnym emigrantów. Współpracowała z "Młodą Polską", udzielając pomocy udającym się do kraju emisariuszom: m.in. Szymonowi Konarskiemu. Prowadziła ożywioną korespondencję z przywódcami tej organizacji, którzy też często zasięgali jej rady w ważnych sprawach politycznych. Uważana powszechnie za wzór Polki-Patriotki. Swą olbrzymią popularność zawdzięcza bezgranicznemu oddaniu się działalności dobroczynnej.Zmarła 8 czerwca 1836 roku w Genewie.