Antoni Czechow to mistrz opowiadań. Mistrzowsko napisane: "Śmierć urzędnika", "Końskie nazwisko", "Kapral Priszybiejew" znane są chyba każdemu. Tu wydawca uraczył nas siedmioma mniej znanymi opowiadaniami o trudnej miłości. Zamiast ciętego humoru, groteski, do których przyzwyczaił nas Czechow, tu odnajdujemy dużo liryzmu i zadumy i, jak zwykle u tego pisarza, dużo życiowej prawdy. Świetnie scha­rakt­eryz­owan­e postacie, zarówno kobiet, jak i mężczyzn, trafnie opisane środowisko ziemiańskie, urzędnicze i w tle - arystokratyczne carskiej Rosji - to wszystko jest ponadczasowe, uniwersalne,pasujące nawet do dzisiejszego świata. Do tego dobre tłumaczenie Natalii Gałczyńskiej i więcej chyba nie trzeba czytelnika zachęcać. Dodam jeszcze, że z siedmiu opowiadań najbardziej znane w świecie jest "Pani z pieskiem". To już klasyka światowej literatury, którą trzeba znać.

Hanna Bakuła, polska malarka, scenograf, kostiumolog, pisarka, felietonistka napisała książkę niezwykłą na polskim rynku wydawniczym. Zbiór felietonów napisanych z niezwykłym humorem, oprawiony pracami plastycznymi Bakuły, to niezwykła lektura. Od czasu Joanny Chmielewskiej chyba nie było tak wyrafinowanego, niezwykłego poczucia humoru w polskiej literaturze. Bakuła była przez 17 lat felietonistką "Playboya" i miała krąg wiernych czytelników. Tu wystarczy spojrzeć, jak klasyfikuje mężczyzn: bezpłodny sierotek, chłopobab, cool Romeo, damski bokser, dziadzia-dzidzia, fujara, kutwa, mężczyzna bluszcz, pan kiciuś, itd, by stwierdzić, że oprócz humoru Bakuła świetnie portretuje życie i jego meandry.

Fragment:ARCHEOLOG WYOBRAŹNI wywiad z Andrzejem Pilipiukiem ("Fahrenheit" 2008 r.) • Małgorzata Kulisiewicz: Jesteś autorem trylogii o kuzynkach Kruszewskich, kilku powieści o Jakubie Wędrowyczu, trzech tomów "Norweskiego dziennika". Czy najnowsza powieść "Oko jelenia. Droga do Nidaros" też będzie miała kontynuację, czy będzie to cykl powieściowy? Jaki masz pomysł na poprowadzenie dalszych losów bohaterów? • Andrzej Pilipiuk: Książka opowiada o przygodach (jeśli można tak nazwać liczne przejścia...) grupki ludzi rzuconych w inne czasy. W roku tysiąc pięćset pięćdziesiątym dziewiątym, w północnej Norwegii pojawiają się: nauczyciel informatyki, maturzysta i szlachcianka żyjąca w połowie XIX wieku, po czym zmuszeni okolicznościami muszą przeżyć i odnaleźć tytułowy artefakt. • W tomie drugim trafiają na trop „oka”, ale wiele czasu upłynie, zanim zbliżą się do rozwiązania zagadki. • "Oko Jelenia" w założeniach ma być cyklem liczącym siedem tomów. Mam już pomysł na zakończenie tej opowieści, ale najpierw bohaterowie muszą swoje wycierpieć...

„Koszmarny Karolek” to cykl zabawnych książek, które mogą wychowywać na zasadzie antywzoru i przy okazji odreagowywać wszystkie dziecięce szkolne strachy. Przy tym cudownie bawią dzieci i dorosłych. Bohater Karolek jak zwykle ma niezwykłe i nieoczekiwane pomysły, które burzą porządek i spokój w najbliższym otoczeniu. • Tym razem objawi nam, jak napisać dyktando na ocenę celującą, unikając nauki oraz jak przepłynąć całą długość basenu jedynie pod wpływem strachu przed urojonym rekinem. Jego niezwykłe hobby – kolekcjonowanie potworolków spowoduje wykupienie całego zapasu czekoladowych płatków śniadaniowych z supermarketu, a miłość do niezwykłej zabawki o nazwie „Klątwa mumii” zburzy domowy spokój. • W domu towarzyszą Karolkowi zupełnie zwyczajni rodzice, dla których jest on utrapieniem oraz młodszy brat o przeciwstawnym charakterze: Doskonały Damianek. Za to szkoła jest jeszcze barwniejsza niż charakter Koszmarnego Karolka. Wychowawczyni pani Kat-Toporska, Wredna Wandzia, Muskularny Miecio, Chciwy Henio i Bezwzględny Bolo tworzą galerię barwnych postaci. • Ten niezwykły cykl i postać Koszmarnego Karolka stworzyła bardzo poważna osoba, Amerykanka wykształcona w uniwersytetach w Yale i Oxford. Pracowała jako dziennikarka zajmująca się głównie teatrem. Pochodzi z Kalifornii, teraz mieszka w Londynie z mężem i synem i zajmuje się pisaniem książek dla dzieci. „Koszmarny Karolek” jest jej najlepszym i najbardziej znanym cyklem.

Tomik „Kanonicza 14” Ireny Kaczmarczyk powstał ze wspomnień i zachwytu Krakowem. Poetka przybyła do tego prastarego grodu w 1968 roku na egzaminy wstępne, już tu została i wrosła w swoje ulubione miasto. Przez kilka lat mieszkała przy ul. Kanoniczej 14. Wyjaśniła tajemnicę tytułu już w słowie wstępnym „Od Autorki”. Jej wiersze krakowskie powstawały w ciągu kilkunastu lat, od 1997 do 2015 roku i częściowo były już drukowane w poprzednich tomach poetyckich. Najbardziej chyba znany wiersz „Lubię Kraków” doczekał się nawet oprawy muzycznej. Zainspirował aż czterech kompozytorów: Zbigniewa Ciurabę, Agieszkę Dulny, Mateusza Pieniążka i Grażynę Łapuszek do napisania do niego muzyki. Oprawa plastyczna tej książki to piękne obrazy z motywami Krakowa – autorstwa Renaty Kulig-Radziszewskiej. „Kanonicza 14” to spójny, zwarty, a jednocześnie pełen poetyckiej weny i odkrywczych metafor tomik. „Któż wypowie twoje piękno Krakowie prastary?” – pytał w swoim wierszu Adam Polewka. Przekazała nam to piękno poetka Irena Kaczmarczyk.