„Moskwa-Pietuszki” Wieniedikta Jerofiejewa to powieść opublikowana w latach 70. XX wieku, w nielegalnym obiegu. Główny bohater, inteligent-alkoholik Wienieczka rozpoczyna podróż do ulubionych miejsc i swojej dziewczyny. Trasa podróży wiedzie przez stacje o charakterystycznych nazwach jak Moskwa, Sierp i Młot i Posad. Dużo tu refleksji na temat niewesołego życia w Rosji. • Andrzej Drawicz nazwał Jerofiejewa rosyjskim Kafką. Jako czytelnicy wchodzimy w pewien rodzaj złowieszczego transu, który może mieć realistyczne uzasadnienie jako zwidy alkoholika. Ten trans się pogłębia, świat przedstawiony staje coraz mniej realistyczny. W ostatnim rozdziale, rozwiewają się wszelkiej nadzieje bohatera. Śmieją się anioły, pojawiają Erynie. Jak będzie puenta?

Jerofiejew, ojciec przyszłego pisarza był osobistym tłumaczem Stalina na język francuski. Po śmierci Josifa Wisarionowicza zostaje pracownikiem ambasady w Paryżu. Tam jesienią 1956 r. udaje mu się namówić Yvesa Montanda na słynny koncert w Moskwie. Na widowni zasiada sam Nikita Chruszczow. Stary Jerofiejew zaczynał karierę jako sekretarz towarzyszki Kołłontaj, słynnej radzieckiej feministki i ambasador w Szwecji; potem był sekretarzem szefa MZS Wiaczesława Mołotowa. W powieści to wujek Sława, z którym kilkuletni Wiktor rozmawia na ławce w parku. Po wyjeździe do Francji mały Jerofiejew uczy się w Paryżu w szkole dla dzieci placówki dyplomatycznej, dobrze poznaje język francuski i trochę kraj, w którym przyszło mu mieszkać. Wraca jednak do ojczyzny jak młody człowiek. • „W 1979 roku 32-letni Jerofiejew, eseista, syn radzieckiego dyplomaty (który lada chwila ma zostać wiceministrem spraw zagranicznych ZSRR), organizuje wydanie poza cenzurą almanachu literackiego „Metropol". Do udziału w przedsięwzięciu namawia m.in. Wasilija Aksionowa i Fazila Iskandera, ale nawet obecność tych czołowych pisarzy rosyjskich nie uchroni autorów przed represjami ze strony władz. Wiktor Jerofiejew odmawia złożenia samokrytyki i zostaje wyrzucony ze związku pisarzy, najcięższe konsekwencje ponosi jednak jego ojciec - usunięty ze stanowiska w radzieckim MSZ.” • Straszna stalinowskiej czasy i ich współczesne cienie zostały tu świetnie oddane, z ich grozą i jednocześnie czarnym humorem, groteską. Te cienie niestety do dzisiaj nie odeszły w zasłużone zapomnienie. • Na bazie artykułu Aleksandra Kaczorowskiego w „Gazecie Wyborczej”

Klasyka prozy rosyjskiej i światowej. Opowiadania, które należy znać. Świetne opracowanie Wydawnictwa Greg, które pomaga uczniom w szkolnym zmaganiu z lekturami. • Anton Czechow, świetny realista w opisie, mnoży tu wydarzenia, spiętrza je, kieruje się w stronę groteski, jednocześnie świetnie oddając istotę, esencję opisywanego świata. Proza, jak każde genialne dzieło jest ponadczasowa, pasuje do każdej epoki. • Groza carskiej Rosji, gdzie ciąg strasznych wydarzeń wywołany jest przez jedno kichnięcie notabla ("Śmierć urzędnika"), niep­rawd­opod­obny­ oportunizm i brak kręgosłupa moralnego bohaterów ("Kameleon") to przecież sprawy powtarzalne zawsze i wszędzie. Czechow, rosyjski lekarz, który później został pisarzem świetnie obserwuje życie i wiele zdarzeń podpatruje z bardzo bliskiej perspektywy.

Świetnie napisana powieść osnuta na faktach. Książka o Stanisławie Leszczyńskiej. Bohaterka to polska położna osadzona w obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau, wolontariuszka nazywana „Mateczką”, Służebnica Boża Kościoła katolickiego (określenie stosowane w Kościele katolickim oznaczające osobę zmarłą, otoczoną kultem prywatnym, wobec której rozpoczęto proces beatyfikacyjny). Swoje przeżycia z obozu opisała w pracy Raport położnej z Oświęcimia, która powstawała od przejścia Leszczyńskiej na emeryturę. Pierwsze wydanie wspomnień miało miejsce w „Przeglądzie Lekarskim” w 1965. • Stanisława Leszczyńska ocaliła tysiące dzieci. Odebrała w Auschwitz ponad 3 000 porodów, podczas których nie umarło żadne dziecko ani kobieta. Była niezwykle dobrym i odważnym człowiekiem. • Magda Knedler korzystała z tej publikacji i wielu innych tekstów źródłowych, ale powieść napisana jest żywym, wartkim, współczesnym językiem. Stworzone postacie, oparte na pierwowzorach – pełne, jak z „krwi i kości”.

"Don Kichot z Manchy" Cervantesa to absolutnie lektura obowiązkowa dla każdego czytelnika, klasyka literatury światowej, jedna z najs­łynn­iejs­zych­ książek świata. Do archetypów kultury przeszli dwaj bohaterowie tej powieści: Don Kichot, błędny rycerz i jego giermek Sancho Pansa. Pierwszy to szlachetny szaleniec, który dla urojonych celów, zaczerpniętych ze śred­niow­iecz­nych­ i późniejszych eposów rycerskich gotów jest narazić życie swoje i Sancha. Giermek z kolei jest przykładem realisty trzeźwo patrzącego na świat i często hamującego swego pana w jego szaleńczych zapędach. Dzieło jest nawiązaniem i poniekąd pastiszem eposów rycerskich ze średniowiecza. Powstało w 1605 roku (1. część) i 1615 (2. część). Jest wiele nawiązań w literaturze polskiej i światowej do tej słynnej powieści, m.in. wiersz Stanisława Grochowiaka "Don Kiszot".